அடிங்கடா அவனை...

எங்க வீட்டுக்கு ஒருத்தன் வந்தான் சார்... நல்லா பேசினான், பழகுனான்.... வித்தையெல்லாம் காட்டினான், சந்தோஷமா இருந்திச்சி... சரின்னு எங்க வீட்டுலையே அவனுக்கு ஒரு ஓரமா இடம் பாத்து குடுத்தோம்...அவன் ஆடின ஆட்டம் பாட்டம் பாத்து எல்லாருக்கும் அவன புடிச்சி போச்சு.

எங்க வீடு மட்டுமிலாம பக்கத்து வீடு, அடுத்த வீடு, எதிர்த்த வீடு, பக்கத்துத் தெருன்னு எல்லாருக்கும் அவன் பண்ணின வித்தை புடிச்சிப் போயி அவன் கொஞ்ச கொஞ்சமா பெரிய ஆளா ஆயிட்டான். ஒரு இருபது வருஷமும் ஓடிடுச்சி....



சார்.... வீடுன்னா முன்ன பின்ன இருக்கும் சார்....நான் ஒரு மாதிரி பேசுவேன், எங்க அண்ணன் ஒரு மாதிரி பேசுவான், அஞ்சு விரலும் ஒண்ணா இருக்கா சொல்லுங்க. யாரு மேல என்ன கோவம்னு தெரியல சார்... திடுதிப்புன்னு அவன் பத்திரிக்கைய கூட்டி என்னென்னவோ பேசிட்டான். எங்க அம்மாவ பாத்து சொல்றான் சார்... நீ யாருன்னே எனக்கு தெரியாது, தெரிஞ்சிக்கற அவசியமும் எனக்கு ஏற்பட்டது இல்லைங்கறான் சார்... இவன என்ன பண்ணட்டும் நானு?

குறிப்பு: நடிகர் ஷாருக்கான் தனது இருபது வருட மும்பை வாழ்க்கையில், மராத்தி கற்கும் அவசியம் தனக்கு ஏற்படவில்லை என போகிற போக்கில் சொன்னதில் எனக்கு வந்த கோபமே மேலே உள்ள பதிவு. என் அன்னை மொழியை ஷாருக் எட்டி உதைத்த உணர்வே எனக்கு ஏற்பட்டது. மராத்தி கற்காமல் இருந்தது உங்கள் சொந்த விஷயம், ஆனால் அதைப் பெருமையாக ஊடகங்களில் விளம்பரப் படுத்தி, என்னைவிட ஒண்ணும் மராத்தி பெரிய விஷயம் இல்லை என்ற வண்ணம் சொல்வது நிச்சயம்  கண்டிக்கத்தக்கது மிஸ்டர் ஷாருக்.

பின்குறிப்பு: By the way,  இந்தப் பதிவின் தலைப்பிற்கும் ஷாருக் மீதான என் கோபத்திற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.